Zakon Świętego Bazylego Wielkiego

ORDO SANCTI BASILII MAGNI

Офіційна, менш відома і рідковживана, є назва, прийнята на одній з Генеральних Капітул Чину для підкреслення ролі святого священомученика Йосафата у формуванні сучасної моделі василіянського життя: ВАСИЛІЯНСЬКИЙ ЧИН СВЯТОГО ЙОСАФАТА; назва ця домінує в офіційних церковних документах.
Чин є східного обряду, (греко-католицького, візантійсько-українського).

 

У Східніх Католицьких Церквах існує кілька чинів, які походять з традиції св. Василія Великого. Це: Василіяни з Ґроттаферати біля Риму в Італії (італогреки); Василіяни Найсвятішого Спасителя, Василіяни св. Івана Христителя (соарити), Василіяни Аліпіньці – ці три належать до Мелхітської Церкви. Існує також Згромадження св. Василія латинського обряду. Однак у Польщі і цілій Центрально-Східній Європі є знаний тільки Василіянський Чин св. Йосафата, про котрий тут іде мова.
Засновником Чину вважається св. Василій Великий (329-379), Єпископ і Доктор Церкви, один з найвизначніших Отців Східної Церкви. По сьогодні його Правила (Ширші і Коротші) разом з іншими аскетичними творами становлять основу Правил Чину, хоч в понад тисячолітній історії спосіб життя василіянських монахів підлягав певним змінам. До найбільш відомих реформаторів чернечого життя належать: св. Теодор Студит (760-826); св. Теодосій Печерський (†1074); св. Йосафат Кунцевич (1580-1623) разом з київським митрополитом Йосифом Велямином Рутським (1574-1637). Який був безпосереднім засновником чину, як організованої структури.
Монаше життя на Україні, в типовій для Сходу формі, своїм корінням сягає аж до часів князя Володимира Великого (980-1015), коли то в печерах на околицях Києва поселилися перші монахи. Найбільший вплив на розвиток цього життя мали св. Антоній Печерський (†1073) i його послідовник – св. Теодосій Печерський (†1074). Після татарських наїздів, що в половині ХІІІ століття знищили Київську Русь, монахи шукали собі місця на північних і західних теренах краю, закладаючи нові монастирі. Таким чином вони дісталися до Галицько-Волинського князівства, яке внаслідок різних історичних подій увійшло в границі Польського Королівства і Великого Князівства Литовського.
Велику роль у формуванні монашого життя в Київській Митрополії, після відновлення єдності з Католицькою Церквою, відіграли Київський Митрополит Йосиф Велямин-Рутський i св. Йосафат Кунцевич, що на початку XVII століття провели грунтовну реформу тогочасного монашого життя, надаючи йому структуру сучасних чинів, впроваджуючи централізацію монастирів. Таким чином з взаємно незалежних перед тим василіянських монастирів, підлеглих владі місцевого єпископа, створено Чин в сьогоднішньому розумінні даного слова.
Так сформований Чин Святого Василія Великого динамічно розвивався в XVII i XVIII століттях, про що свідчить хоча б той факт, що після скасування Отців Єзуїтів в Польщі в II половині XVIII ст. василіяни перебрали провід численних єзуїтських шкіл і гімназій.
Василіянський Чин значно потерпів після розборів Польщі. На російській території був цілковито і остаточно зліквідованих, натомість, не без труднощів, перетривав в мажах австрійських. Однак в другій половині XIX ст. стало необхідним його оновлення. Реформу провели Отці Єзуїти. Започатковано її в монастирі в Добромилі в 1882 році, звідти й її назва – Добромильська реформа. Після реформи василіяни знову широко розвинули діяльність місійну і реколекційну, душпастирську і видавничу, а також наукову.
Після I Світової війни більшість василіянських монастирів опинилися в межах ІІ Речіпосполитої. В країнах радянського блоку офіційна діяльність Чину була перервана. Всюди, за винятком Польщі, Чин оголошено поза законом, і він мусів зійти в підпілля. Протягом багатьох років василіяни проходили формацію, молилися і діяли як світські люди. Багато ченців засуджено на заслання і до в’язниць. Два єпископи-василіяни склали найвище свідчення вірності Богові і Церкві – свідчення мучеництва. Таке свідоцтво складали василіяни на Україні, в Чехословаччині, в Румунії і Угорщині.
В Польщі після війни залишився лише однин василіянський монастир – у Варшаві, на вул. Mедовій 16. Цей монастир став основою відродження василіян у Польщі.
До того часу розвинулися і зміцніли Провінції, котрі постали за океаном серед української греко-католицької еміграції – в Сполучених Штатах Америки, Канаді, Бразилії, Аргентині. Саме вони перебрали на себе відповідальність за збереження Чину в цій новій важкій ситуації.
Після II Світової війни василіяни в Польщі передусім займаються душпастирською працею серед греко-католиків, які 1947р. внаслідок депортаційної акції „Вісла”, опинилися на так званих Ziemiach odzyskanych.
У 1959 році в варшавському монастирі відновлено діяльність новіціяту, і з того часу в ньому відбувають монашу формацію нові покоління василіян. Спільнота почала зростати. В 1961 р. засновано резиденцію в Перемишлі, в 1977 р. – в Венґожеві, в 1982 р. – в Колобжеґу. В році 1983 резиденцію у Венгожеві піднесено до ранги канонічно заснованого дому й дотеперішню Протоархимандричу Делегатуру в Польщі канонічно перетворено у Містопро­вінцію. 1990 року створено резиденцію в Кентшині. В 1975-1983 роках отці василіяни мешкали також в Старґарді Щецінськім, а в 1985-1991 – в Ольштині, обслуговуючи греко-католицькі парафії в тих містах і околицях; пізніше їх передано греко-католицьким єпархіяльним священикам.
На початку дев’яностих років, по упадку комунізму, варшавський монастир з метою допомоги для василіянських Провінцій в Україні, Словаччині та Румунії, почав приймати молодих ченців з даних країн. Студенти навчаються на варшавському Папському Богословському Факультеті, приготовляючись до священства. Випускники після закінчення студій і прийняття свячень працюють у власних провінціях. Після повернення Чинові церкви і монастирських приміщень в Перемишлі (1991 р.), після проведення необхідних ремонтів, в 1997 році відкрито другий монастир.
В даному часі Василіянська Провінція в Польщі складається з чотирьох монастирів ( Варшава, Венгожево, Перемишль, Кентшин), і нараховує 18 членів, серед яких 13 отців, 1 диякон і 2 братів; отці обслуговують 10 греко-католицьких парафій, двоє працюють на Україні, а двоє перебувають в Римі. З Провінції походять також двох єпископів: владика Василій І. Медвіт, Єпископ-помічник Донецько-Харківської Екзархії в Україні і владика Володимир Р. Ющак, єпископ Вроцлавсько-Ґданьської Єпархії Греко-католицької Церкви в Польщі.

Monaster św. Archistratega Michała w Węgorzewie
ul. Turystyczna 11
11-600 Węgorzewo
tel: +48 87 427 29 41

Monaster św. Bazylego Wielkiego w Kętrzynie
ul. M. Reja 5
11-400 Kętrzyn
tel: +48 89 751 20 61
ihumen: o. Pidłypczak Mirosław, OSBM
tel: +48 604 086 503

Dom św. Archanioła Michała w Pieniężnie
ul. Braniewska 3
14-520 Pieniężno
tel: +48 55 243 67 03

Zgromadzenie Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi

Congregatio Sororum Servularum Beatissimae Virginis Mariae Immaculatae

Historia Zgromadzenia Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi swoimi korzeniami sięga końca XIX wieku. W tym czasie na ziemiach ukraińskich wśród ludności wiejskiej i ubogiej miejskiej szerzyła się nędza i analfabetyzm. Wielu światłych duchownych Kościoła Greckokatolickiego potrafiło odczytać te potrzeby i podjęło działania zmierzające do poprawy sytuacji ukraińskiego narodu. W szczególności Ojcowie Bazylianie po reformie z wielką gorliwością realizowali głoszenie Słowa Bożego podczas misji parafialnych i rekolekcji. Młodzi misjonarze dobrze rozumieli, że ich działalność nie przyniesie pełnych, długotrwałych rezultatów, jeżeli nie będzie prowadzona duchowa systematyczna praca nad młodym pokoleniem. W tym czasie w Galicji Siostry św. Bazylego prowadziły szkołę dla dziewcząt z zamożnych rodzin, dlatego powołanie do życia nowego żeńskiego zgromadzenia było pilnym wyzwaniem dla ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i dla ubogiego, moralnie zaniedbanego narodu.

W maju 1891 r. Ojcowie Bazylianie głosili misje parafialne w miejscowości Żużeli (obecnie Żużelany), w powiecie Sokalskim. Wówczas do o. Jeremiasza Łomnickiego OSBM zgłosiły się dziewczęta, które pragnęły wstąpić do klasztoru. O. Łomnicki zrozumiał, że jest to dobry moment dla założenia pierwszego, aktywnego, żeńskiego zgromadzenia, którego głównym zadaniem byłaby praca nad podniesieniem świadomości religijnej, narodowej i społecznej ukraińskiego narodu. Poprosił miejscowego proboszcza, o. Cyryla Sełeckiego o pomoc w założeniu nowego żeńskiego zgromadzenia. Ojcowie Bazylianie zgodzili się zapewnić siostrom duchowe przewodnictwo, zaś o. Cyryl podjął się wybudowania pierwszego domu dla sióstr w Żużeli i zobowiązał się też do pomocy materialnej i finansowej.

Zadaniem o. Jeremiasza było znalezienie osoby, która miałaby dar do prowadzenia nowej fundacji i byłaby zdolna realizować jej założenia.

Wybór padł na Michalinę Hordaszewską. Pozytywna i dojrzała odpowiedź Michaliny, której pragnieniem było poświęcenie swego życia Bogu, była decydującym momentem w założeniu nowego zgromadzenia. W ten sposób dzięki gorliwej współpracy kapłanów o. Jeremiasza Łomnickiego OSBM i о.Cyryla Sełeckiego oraz młodej lwowianki Michaliny Hordaszewskiej powstało pierwsze aktywne żeńskie Zgromadzenie Sióstr Służebnic Niepokalanej Panny Maryi, obrządku bizantyjsko – ukraińskiego.

24 sierpnia 1892 r. w bazyliańskiej cerkwi św. Onufrego we Lwowie odbyły się uroczyste obłóczyny pierwszej ukraińskiej Służebnicy. W tej uroczystości udział wzięli: o. Jeremiasz Łomnicki i sześciu Ojców Bazylianów. Michalina wybrała sobie imię Josafata na cześć wielkiego ukraińskiego męczennika św. Josafata Kuncewicza.

27 sierpnia 1892 roku odbyło się uroczyste poświęcenie pierwszego domu Sióstr Służebnic w małej miejscowości Żużel oraz przyjęcie pierwszych siedmiu kandydatek – młodych dziewcząt, które pragnęły poświęcić swoje życie Bogu. Siostra Josafata jako przełożona pierwszej wspólnoty i wielu kolejnych, pragnęła naśladować wraz z siostrami pierwszą wspólnotę chrześcijań­ską, o której św. Bazyli Wielki napisał: „Wszystko mieli wspólne: życie, duszę, wolę, stół, niepodzielne braterstwo, miłość bez hipokryzji, która z wielu ciał czyniła jedno, harmonizując różne dusze wokół jednej myśli.”

Pierwszym dziełem Zgromadzenia były ochronki dla dzieci. Ich ideą było gromadzenie przede wszystkim dzieci wiejskich i wy­chowywanie ich w oparciu o tradycje religijno-narodowe. Pierwszą ochronkę Sióstr Służebnic otwarto 15 maja 1893 roku w Żużeli Siostra Josafata uczyła siostry jak pracować z dziećmi w ochronkach . Skupiała się nie tylko na wychowaniu religijnym, ale także nauce piosenek, poezji, zabaw.

Głównym zadaniem Zgromadzenia było i jest niesienie pomocy tam, wśród tych którzy najbardziej jej potrzebują, poprzez wychowanie dzieci i młodzieży, opiekę nad sierotami, chorymi, troskę o piękno Bożych świątyń itp.

Współzałożycielka dbała, aby apostolat Sióstr Służebnic był bar­dzo różnorodny, wypływał z potrzeby chwili i był zgodny z Konstytu­cjami. Tak więc Zgromadzenie w krótkim czasie stało się częścią ukraiń­skiego chrześcijaństwa w kraju jak i w diasporze.

Josafata uważała, że Siostra Służebnica nie powinna lękać się trud­ności, gdy chodzi o szerzenie prawdy Królestwa Bożego. Dla niej apostolat nie miał granic. W 1902 r. cztery siostry wyjechały na misję do Kanady, a w 1911 kolejna grupa wypłynęła do dalekiej Brazylii, aby tam, na drugiej półkuli, zaszczepić charyzmat pierwszej Służebnicy, żyjąc i pracując wśród emi­grantów – była to jej wielka prorocza wizja.

W pierwszych latach swego istnienia Zgromadzenie poszerzyło swoje misje w Europie i na innych kontynentach. Powstały nowe ośrodki w Kanadzie (1902), Jugosławii (1906), Brazylii (1911), USA (1938).

W 1930 r. Siostry Służebnice otrzymały status Zgromadzenia na Prawach Papieskich. W 1938 r. Zgromadzenie posiadało 92 domy zakonne і 494 sióstr, które prowadziły ochronki (76-blisko 5000 dzieci), sierocińce (15 z 380 sierotami), 3 szkoły podstawowe, prowadziły księgowość w 4 seminariach duchownych oraz różnorodną charytatywną pracę w parafiach, szczególnie wśród kobiet.

Najtragiczniejszy w skutkach dla Sióstr Służebnic w Europie okazał się jednak okres II wojny światowej. Spustoszenia wojenne, przesunięcie granic doprowadziły do zniszczenia, albo zamknięcia wszystkich domów zakonnych.

Siostry bez środków do życia ratowały się poza granicami byłego Związku Radzieckiego: w Polsce, Słowacji, Serbii pracując ofiarnie dla swego narodu. Dało to początki nowym Prowincjom Zgromadzenia. W tych trudnych powojennych latach zarząd Generalny Zgromadzenia został przeniesiony do Rzymu.

Dzisiaj Zgromadzenie rozwija się w 15 krajach i blisko 700 Sióstr Służebnic służy Bogu i ludziom w siedmiu Prowincjach: na Ukrainie, w Brazylii, Kanadzie, USA, Słowacji, Polsce, Serbii. W swojej pracy realizują słowa Chrystusa „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody… Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” Mt 28, 19. 20.

Zgromadzenie jest otwarte na nowe powołania w myśl słów Pisma Świętego „ Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało” Mt 9, 37

Źródło: http://sluzebnice.pl/

Prowincja Matki Bożej Nieustającej Pomocy Sióstr Służebnic NPM w Polsce powstała w trudnym okresie powojennym. Na terytorium Polski pod koniec 1945 r. Zgromadzenie posiadało 30 domów zakonnych, w których przebywało około stu sióstr, które przed drugą wojną światową należały do Galicyjskiej macierzystej Prowincji.

Przymusowe akcje przesiedleńcze na wschód w 1946 roku і na zachodnie i północne ziemie w 1947 r. objęły również siostry, które podzielały dolę ukraińskiego narodu i duchowieństwa. W tak trudnej rzeczywistości powojennej wiele sióstr ratowało się ucieczką do Czechosłowacji, albo zachodniej Europy – Belgii, Italii, Francji, a nawet Kanady. Jedynie siostry pracujące w Miejskim Szpitalu, w Chełmie Lubelskim nie były na początku deportowane i mogły do 1954 r. prowadzić swoją posługę chorym.

Pod koniec 1946 roku na terenie Polski zostało 44 siostry, które zapoczątkowały Prowincję Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Przełożona Generalna s. Weronika Gargil powierzyła opiekę nad siostrami w Polsce s. Amalii Czaban. Kongregacja dla Kościołów Wschodnich na prośbę Przełożonej Generalnej 4 lipca 1947 r. wydała zezwolenie na powołanie do życia Wiceprowincji Sióstr Służebnic NPM w Polsce.

Dwa lata później liczba sióstr zwiększyła się, ponieważ w Czechosłowacja przekazała Polsce 15 naszych sióstr, które uciekły z Galicji przed komunistycznym reżimem. Siostry zostały osadzone w więzieniu w Sosnowcu. Po półtorarocznym pobycie, zostały zwolnione z tego więzienia. Prowincjalna Przełożona s. Amalia Czaban na nowo starała się zapewnić siostrom miejsce pobytu i pracę.

Boża Opatrzność czuwała nad siostrami i z czasem znalazły one mieszkanie i zaczęły pracować w państwowych zakładach Służby Zdrowia : w Sanatorium Gruźlicy i Chorób Płuc w Adampolu (24.05.1946 -06.08.1952) oraz Miejskim Szpitalu w Nowogardzie (16.07.1946 – 01.06.1958). Siostry pracowały jak pielęgniarki, również w prewentorium dla dzieci w Gościeradowie (24.12.1946 – 15. 05.1951) na różnych oddziałach: chirurgicznym, wewnętrznym, dziecięcym i płucnym, a także przy rentgenie, w laboratorium, w aptece i na sali operacyjnej, jako instrumentariuszki.
Dzięki pracowitości i poświęceniu siostry pokonały wszystkie trudności z jakimi przyszło im się zmierzyć i zdobyły wielkie zaufanie lekarzy i chorych. Pracując z chorymi siostry niosły im także pomoc duchowną, przygotowując ich do przyjęcia sakramentów świętych, narażając się tym na utratę pracy.

Decyzją komunistycznego rządu w Polsce wszystkie siostry zakonne zostały zwolnione z pracy w szpitalach. Z tego względu i nasze siostry musiały opuścić swoją pracę w Gościeradowie, Chełmie Lubelskim, Nowogardzie, Adampolu. Po zwolnieniu ze szpitala w Chełmie 8 marca 1954 r. siostry zostały przewiezione do pracy w zakładzie dla ludzi starszych i chorych psychicznie w Janowie Lubelskim.

Swój apostolat wśród chorych, siostry rozwinęły przy swoich domach zakonnych, a także odwiedzając i lecząc chorych w ich domach. Wierne charyzmatowi swej założycielki błogosławionej Josafaty Hordaszewskiej, by przy każdym domu Sióstr Służebnic była chociaż jedna siostra, do posługi chorym, która mogłaby chorym stawiać bańki, robić zastrzyki, odkażać i przewiązywać rany i leczyć ziołami.

Na szczególną uwagę zasługuje s. Dymytria Matijczuk, znana, jako s. Maria Matijczuk, która przez całe życie służyła chorym i potrzebującym. Za jej ofiarną posługę i całkowite bezinteresowne poświęcenie 28 października 2013 r. Rada Miasta w Goleniowie (Zachodniopomorskie) nadała rondu imię Siostry Marii Matijczuk.
Od samego początku siostry wiele uwagi przydzielały trosce o piękny wystrój kościołów. Pracowały w zakrystiach, wypiekały prosforę. Przez długie lata w Warszawie szyły bieliznę i szaty liturgiczne dla kapłanów. Z pod ręki s. Laurencji Bojczuk wyszły setki ornatów do różnych parafii w Polsce i za granicę. Ikony i całuny, pisane przez nadzwyczaj pracowitą i wspaniałą s.Bazylię Czykało możemy zobaczyć w każdym domu zakonnym Sióstr Służebnic w Polsce, w parafiach i nie tylko. W Przemyślu hafciarstwem zajmowała się niezłomna s. Sozonta Biłas, która wyhaftowała wiele sztandarów do kościołów i szkół oraz krzyży do ornatów.
Rok 1956 przyniósł powiew wolności, choć niewielkiej, ale prawdziwej. Mimo, że Kościół Greckokatolicki w Polsce nie był rehabilitowany, to polityczna atmosfera zmieniła się na tyle, że ukraińscy księża zaczęli powoli organizować pierwsze greckokatolickie parafie. Siostry Służebnice do 1960 roku mogły tylko prowadzić katechezę w rzymsko – katolickim obrządku, od tego czasu zaczęły organizować katechezę dla dzieci i młodzieży pochodzenia ukraińskiego. Najpierw w Warszawie przy cerkwi Ojców Bazylianów і w Przemyślu, następnie w innych miejscowościach.

Początki tej katechizacji były bardzo trudne, siostry odwiedzały rozproszone ukraińskie rodziny, uświadamiając ich o potrzebie katechizacji ich dzieci, uczestniczenia w Eucharystii, nauczania języka ukraińskiego i kultywowania swoich tradycji kościelnych i narodowych.

Spotkania z dziećmi odbywały się w prywatnych domach. To wszystko wymagało od sióstr wielkiej cierpliwości, mądrości i odwagi. W związku z otwieraniem przez greckokatolickich księży nowych parafii, siostry stopniowo zwalniały się z pracy katechetycznej w parafiach rzymsko – katolickich, by całkowicie poświęcić się pracy katechetycznej w parafiach obrządku wschodniego.
Wychodząc naprzeciw zaistniałym potrzebom duchowym Cerkwi i wiernych Zarząd Prowincjalny Sióstr Służebnic w Polsce powołał do istnienia nowe domy zakonne w: Przemyślu (1967), Koszalinie (1974), Kruklankach (1982), Olsztynie (1982) i Bartoszycach (1986). Siostry obejmują placówki misyjne w Papieskim Kolegium w Rzymie (1977) i Paryżu (1975), gdzie prowadzą katechizację w greckokatolickiej parafii wśród ukraińskich emigrantów.

Do dziś Siostry Służebnice Niepokalanej Panny Maryi prowadzą katechezę dla dzieci i młodzieży, wychowując ich do wiary, miłości i wierności Bogu, Kościołowi i ojczyźnie.
Corocznie przygotowują uczniów do Archidiecezjalnych Przeglądów Twórczości Religijnej, Konkursów wiedzy religijnej, jasełek itd. Współpracują w Archidiecezjalnymi Komisjami Katechetycznymi w opracowaniu programów katechetycznych. Organizują modlitewne spotkania, warsztatyi wycieczki.
Kontynuując charyzmat Założycieli poprzez pracę z młodzieżą i rodzinami otwierają dla nich drzwi rekolekcyjnego domu „Effatha” w Przemyślu, by poprzez wspólne religijne spotkania, rekolekcje, dni skupienia i modlitwy zainteresowane osoby mogły doświadczyć szczególnego działania Boga, zbawczej mocy Jego Słowa, która leczy i uzdrawia.

W Ekumenicznym Domu Pomocy Społecznej w Prałkowcach(2003) koło Przemyślu siostry niosą pomoc ludziom chorym i starszym. Dom ten jest po opieką Bożego Miłosierdzia. Przy Ekumenicznym Domu Pomocy Społecznej siostry prowadzą Centrum Rehabilitacji im. Błogosławionej s. Josafaty Hordaszewskiej, w którym świadczone są usługi medyczne w różnorodnym zakresie oraz Ośrodek Szkolenia, w którym realizują swoją misję prowadząc działalność oświatowo – wychowawczą.
W celu tworzenia nowego modelu stosunków między Polakami i Ukraińcami, przy budowie Ekumenicznego Domu Pomocy Społecznej, została powołana Kapituła Pojednania Polsko – Ukraińskiego, której celem jest wzajemne zbliżenie, tolerancja i współpraca polsko – ukraińska.

Przełożona Generalna Zgromadzenia Sióstr Służebnic NPM podczas uroczystości otwarcia Jubieluszu 125 – lecia Zgromadzenia w Przemyślu dziękowała siostrom za ich ofiarną posługę, duchową, katechetyczną, medyczną i parafialną, którą niosły siostry wszystkim potrzebującym za przykładem swej założycielki Błogosławionej Jozafaty.
A przed ikoną Matki Bożej „Bramy Miłosierdzia ”w Jarosławiu 29 sierpnia 2016 r. zawierzyła wszystkie siostry i całe Zgromadzenie Najświętszej Bogurodzicy Maryi:

„ U Twoje Niepokalane ręce Maryjo, Twój Syn powierzył Tobie wszystkie cnoty, którymi obdarzył pierwszą Służebnicę s. Josafatę Hordaszewską, cnotę pokory, bezgranicznej cierpliwości, nadziei i miłości do swego narodu. Te dary przekazała ona swoim następczyniom. My dzisiaj zbieramy owoce tej ofiarnej pracy Sióstr Służebnic w Polsce. Stojąc w Jarosławskiej świątyni, w miejscu, gdzie kiedyś Błogosławiona Josafata zanosiła swe modlitwy przed ikoną Maryi „Bramy Miłosierdzia”, tak i my zanosimy swoje prośby i błagania, dziękując Bogu za Jej wstawiennictwem za 125 lat Zgromadzenia, za wszystkie otrzymane łaski, wypraszając Bożego błogosławieństwa na dalszą posługę. Maryjo – „Bramo Miłosierdzia” zanieś ten Jubileuszowy skarb do Jezusa, Twojego Syna, dar szczery od swoich dzieci, na większą Chwałę Bożą, Cześć Maryi i nam Pokój.”

sluzebnice.pl

https://www.facebook.com/SiostrySluzebniceNPM/

Dom Matki Bożej Dobrej Rady w Olsztynie
Siostry Służebnice NPM
uL. M. Karłowicza 8
10 – 276 Olsztyn
e-mail: siostry.olsztyn@gmail.com

Dom Opieki Matki Bożej w Kruklankach
Siostry Służebnice NPM
Wodna 9
11 – 612 Kruklanki
e-mail: sskruklanki@gmail.com

Dom Błogosławionej Josafaty Hordaszewskiej w Bartoszycach
Siostry Służebnice NPM
ul. J. Bema 26
11 – 200 Bartoszyce
e-mail: ss.bartoszyce@gmail.com

Dom Prowincjalny Zgromadzenia Sióstr Służebnic NPM w Polsce (dom nie znajduje się na terenie eparchii olsztyńsko-gdańskiej)
ul. Rajców 11,
00 – 220 Warszawa
tel. 22 831 73 16 ;
e-mail: siostrynmp@gmail.com

Zgromadzenie Sióstr św. Józefa Oblubieńca NMP

Siostry Józefitki
ul. M. Konopnickiej 41
19-520 Banie Mazurskie
tel: +48 87 615 72 05